Arriving in Istanbul

*Na een geweldige tijd in Griekenland, werd het tijd om onze reis voort te zetten. Het weer werd er (wederom) niet beter op en we hadden nog best een stuk te rijden voordat we op punt van bestemming zouden komen om Johannes en Anna te meeten. So first, Istanbul!*Op naar TurkijeWe vertrokken rond een uur of 11 voor onze route naar Turkije. We wisten nog niet volledig wat we zouden doen, zoals dat eigenlijk iedere keer het geval is. We creëren vaak een plan terwijl we aan het rijden zijn, op basis van waar we zin in hebben en hoe een plek voelt. Uiteraard moesten we eerst nog de grens over.

Opgelicht bij de grensovergang!

Dat verliep eigenlijk allemaal soepel, tot het één na laatste punt. Een vriendelijke, Engelssprekende Turk controleerde onze auto vlak voor de post. Daarna moesten we een tijdje wachten voordat we aan de beurt waren. Maar plots ging ook de rijbaan aan de linkerkant open, en wie zat daar? De vriendelijke jongen die onze auto controleerde. Hij begroette ons met Merahba en zij nog iets grappigs in het Turks maar begon vanaf daar gelijk al een stuk minder vriendelijk te worden.

Autoverzekering die niet klopte

Zo begon het met het beweren dat onze autoverzekering niet klopte, wat hij over het hoofd gezien had, want we konden hem aanwijzen dat Turkije wel tot de dekking behoorde. Vervolgens deed hij moeilijk over ons kentekenbewijs en moesten we onze auto aan de zijkant parkeren. Waarna Alexander nog een keer langs moest komen om de papieren voor te leggen.

Turkiye, Turkiye

Dezelfde jongen die nog zo goed Engels sprak, kon plotseling alleen nog maar Turks. Met enkele woorden Engels, handen en voeten, Google translate van Alexander maar vooral een hele vervelende attitude beweerde hij dat er een papier ontbrak. Maar welke dat dan zou zijn, kon hij ons niet vertellen. We hadden 2 opties: Terug naar Griekenland > naar een Nederlandse ambassade om de papieren te regelen of € 200,00, tussen ons paspoort betalen als ‘boete’.

Scam

Jaaja… Als je een boete tussen je paspoort moet betalen, weet je al voldoende! Dit was natuurlijk een dikke scam. Alexander liep terug naar de auto waar ik zat zonder enig idee. We besloten de Ambassade te bellen om te checken of er inderdaad een document ontbrak. Zij gaven echter aan dat dit niet aan de orde was en dat het inderdaad een kwestie van oplichting was.

What to do

Maar goed, wat doe je dan? We hadden zeker geen zin om terug te rijden naar Griekenland. Maar  € 200,00?! Dat is toch ook wel van de zotte. En wie zou je dan wel kunnen vertrouwen daar bij die grenspost? Misschien was iedereen wel op de hoogte en deelden ze de inkomsten van dit soort zwendel?

Geen euro’s maar dollars

We hadden geluk dat we geen euro’s meer bij ons hadden, lauter dollars. En besloten hem eerst te confontreren en als back up 100 dollar tussen het paspoort te drukken, voor mocht dit niet werken. Dus Alexander weer terug naar die gast om hem te vertellen dat we de ambassade hadden gesproken en die ons niet kon vertellen om welke papieren het dan zou gaan. Meneer werd boos en een agressieve toon was gezet. Iets waar Alexander geen zin in had… Dus gooide die het daarna op het paspoort met 100 dollar met het verhaal dat dit alles was wat we aan cash hadden…

Whoops

De man maakte nog een keer wat rare gebaren en klagende geluiden maar nam de 100 dollar er tussenuit en gaf ons de stempel die we nodig hadden. Never nooit niet gedacht dat dit al in Turkije zou gebeuren… Maar eindgoed algoed, want het mooiste van alles? Alexander heeft een foto gemaakt van de jongeman, die we bij deze openbaar publiceren met het verhaal. In de hoop dat Turkije dit soort mensen aanpakt. En dat de rest van de wereld ook weet dat dit zeker NIET de afspiegeling is van de Turkse mensen die we verder hebben ontmoet. Die alleen maar vriendelijk, super gastvrij en nieuwsgierig waren.

Dezelfde avond stonden we namelijk nog op de parkeerplaats, aan de rand van Istanbul, waar we die nacht zouden parkeren. Alexander raakte aan de praat met twee jongens die ons gelijk uitnodigden om met hen te eten. We hadden al gegeten op de heenreis naar Istanbul, maar dronken uiteindelijk een Chai met de twee jongens en wisselden verder verhalen uit.

Na een gezellig tijd met de mannen besloten we op bed te gaan. Een ietwat shabby kampeerplaats, maar prima voor een nachtje. En ook het bericht van de jongens dat zij hier vlak achter woonden en de plek veilig was om te slapen, stelde ons gerust om hier de nacht door te brengen. Bovendien was wildkamperen in Istanbul toegestaan, dus voor politie hoefden we hier ook niet bang te zijn.